ဆရာ၀န္ထက္ ပိုတတ္တဲ့ လူနာ

ဆရာ၀န္ထက္ ပိုတတ္တဲ့ လူနာ
Post Owner; ေဒါက္တာ ေဌးေအာင္

ယခင္ ေဆာင္းပါးေတြ တုန္းက စာဖတ္ ပရိသတ္ကို ဆရာဝန္ မဟုတ္တဲ့ သူေတြလို သေဘာထားၿပီး ေရးခဲ့တာ မ်ားပါတယ္။ ဒီတစ္ပတ္ ေဆာင္းပါးမွာ ေတာ့ ဆရာဝန္ေတြကိုပါ
စာဖတ္ ပရိသတ္ အျဖစ္ ရည္မွန္းၿပီး ေရးထားတာပါ။ ဆရာဝန္ မဟုတ္တဲ့ သူေတြနဲ႔လည္း
သက္ဆိုင္ ပါတယ္။ ဒီေဆာင္းပါး အတြက္ အေတြးအား Myanmar Positive Group ရဲ႕ Forum
တစ္ခုကို တက္ေရာက္ခဲ့ရာက ရခဲ့တာပါ။

အဲဒီ ေဆြးေႏြးပြဲမွာ ART ေဆးေပးတာ၊ ေဆးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေနာက္ဆက္တြဲ ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္မႈ ေပးတာမွာ တခ်ိဳ႕ ဆရာဝန္ေတြက
ေဆးေသာက္ ေနတဲ့ လူနာ ေလာက္ေတာင္ ေဆးအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း မသိဘူး ဆိုၿပီး HIV
ပိုး ရွိေနသူ တစ္ေယာက္က တင္ျပ လာပါတယ္။ ျပန္ေျပာရင္လည္း လက္မခံခ်င္ဘူးတဲ့။ အဲဒီလို
တကယ္ ျဖစ္ေနတာလား။ ဆရာဝန္က လူနာေလာက္ ေဆးအေၾကာင္း မသိဘူး ဆိုတာ
ျဖစ္ႏိုင္သလား။ ဆရာဝန္ အေတာ္မ်ားမ်ားက ဝန္မခံ ၾကေပမယ့္ ဒါ-တကယ့္ အျဖစ္ပါ။ တခ်ိဳ႕

လူနာေတြဆို အဂၤလိပ္လို ဖတ္တတ္ တဲ့ အတြက္ ေရာဂါ အေၾကာင္း စာအုပ္ေတြမွာ ရွာေဖြ ဖတ္႐ႈ
ေလ့လာ တတ္လို႔ ေတာ္႐ံု ဆရာဝန္ေတြက သူတို႔နဲ႔ ၿပိဳင္ေျပာဖို႔ ေတာင္ ခဲယဥ္း တတ္ပါတယ္။
သူမသိတာ ဘာမွမရွိ ဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္လာပါတယ္။

ဆရာဝန္ ေတြဘက္ကလည္း မင္းဆရာဝန္လား၊ ငါ ဆရာဝန္လား ဆိုၿပီး ပညာ မာနေလးနဲ႔ မတတ္တာကို

ဝန္မခံခ်င္ေတာ့ ဆရာဝန္နဲ႔ လူနာဆက္ဆံေရးေတြ အဆင္မေျပ ျဖစ္လာတတ္ ပါတယ္။

လူနာ အထင္ မႀကီးတဲ့ ဆရာဝန္ရဲ႕ကုသမႈကို ခံယူရာမွာလည္း ေအာင္ျမင္ဖို႔ ခဲယဥ္း သြားတတ္ပါတယ္။



တကယ္ေတာ့ ေဆးပညာဟာ ေန႔စဥ္နဲ႔ အမွ် တိုးတက္ေနတာမို႔ တစ္ရက္ မေလ့လာရင္ တစ္ရက္ ေနာက္က်သြားပါၿပီ။
ဒီျပႆနာမ်ိဳး ကြ်န္ေတာ္လည္း ႀကံဳဖူး ပါတယ္။ အိမ္ကေန ႐ံုးကိုသြား taxi စီးတာမွာပါ။ ေန႔တိုင္း
taxi ငွားစီး ေနရေတာ့ ကားဆရာ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေတြ႕ရပါတယ္။ လမ္းပိုၿပီးတို၊ ပိုၿပီး ရွင္းမယ့္
လမ္းကို သိၿပီးသား taxi သမား ရွိသလို၊ လမ္းမသိဘဲ ထင္တဲ့လမ္းက ေမာင္းလို႔ ပိုၿပီးေဝး၊ အခ်ိန္ပို
ၾကာေအာင္ ေမာင္းတတ္တဲ့ taxi ဆရာကိုလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ ဘယ္ မီးပြိဳင့္က ၾကာတတ္သလဲ၊
ေက်ာင္းဖြင့္ရက္လား၊ အဝိုင္းနဲ႔ မီးပြိဳင့္ ဘယ္ဟာ ပိုအဆင္ေျပ မလဲေတြ တြက္ရာမွာ taxi ေမာင္းတဲ့
လူေတြက ခရီးသည္ ေတြထက္ ပိုၿပီး ေတာ္ၾက တတ္ၾကမွာပါ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ကမွ ပဲခူးက
တက္လာတဲ့ taxi သမား မဟုတ္ခဲ့ရင္ေပါ့။

ဒါေပမယ့္ ေန႔တိုင္း သြားေနၾက ခရီးစဥ္ တစ္ခု အတြက္ ဆိုရင္ေတာ့ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု taxi သမားထက္ ခရီးသြားက ပိုၿပီး ကြ်မ္းက်င္ေနမွာပါ။ ဒီအခ်ိန္ဆို
ဘယ္နားမွာ ေက်ာင္းႀကိဳပို႔ ယာဥ္ေတြ ႐ႈပ္မယ္၊ ဘယ္ ျဖတ္လမ္းက နီးမယ္၊ ဘယ္လမ္းက
ကားရွင္းမယ္ ဆိုတာ မ်ိဳးေပါ့။ ဒါဆိုရင္ ဒီလမ္းေၾကာင္း အတြက္ ခရီးသည္ကို ဆရာ မတင္ခ်င္ရင္
ေတာင္မွ အႀကံေတာင္းၿပီး သြားလိုက္ရင္ ႏွစ္ဦး ႏွစ္ဖက္ အဆင္ေျပသြားမွာပါ။ ငါက taxi ဆရာ၊
ခရီးသည္က ငါ့ေလာက္ မသိပါဘူး ထင္ရင္ မွားတတ္ပါတယ္။

ART ေဆးကိစၥမွာလည္း ဒီလိုပါပဲ။ ေန႔စဥ္ ေဆးေသာက္ သံုးေနရတာ၊ အသက္နဲ႔ ရင္းၿပီး ေသာက္ေနရတာ၊ အင္တာနက္ ေခတ္မွာ
သတင္း အခ်က္အလက္ ဆိုတာက လည္း ေပါမွ ေပါဆိုေတာ့ ေဆးအေၾကာင္းကို ဆရာဝန္
ထက္ပိုၿပီး သိတဲ့ လူနာေတြ ရွိေနႏိုင္ပါတယ္။ ရွိလည္း ရွိေနပါတယ္။ ဒါကို လက္ခံရမွာပါ။ လူနာ
ေဆးအေၾကာင္းကို ဂဃနဏ ပိုသိရင္ ေဆးကုရတာ ပိုေတာင္ လြယ္ပါေသးတယ္။
ေဆးအေၾကာင္းကို သိေနရင္ ဆရာဝန္နဲ႔ ျပဖို႔ေတာင္ လိုပါေတာ့မလား၊ သိတာ တစ္ခုတည္းနဲ႔တင္
စိတ္ခ်ရၿပီလားလို႔ စဥ္းစား လာတတ္ ၾက ျပန္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ၿပီးခဲ့တဲ့ လက ေဟာေျပာပြဲ တစ္ခုမွာ ေျပာၾကားခဲ့တဲ့ ပါေမာကၡ ေဒါက္တာ ဦးခ်စ္စိုးရဲ႕ Patient Safety ေဟာေျပာခ်က္ထဲက
Professional ရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို တင္ျပခ်င္ပါတယ္။ ဆရာဝန္ အလုပ္က Professional အလုပ္ပါ။
ဒီေရာဂါျဖစ္၊ ဒီေဆးေသာက္ ေပ်ာက္ ဆိုတာ ေလာက္ကေတာ့ ဒီေခတ္မွာ ကြမ္းယာဆိုင္
အဆင့္ကေန ေဆးဆိုင္ေတြ အဆင့္မွာတင္ ညႊန္းတတ္ ေနပါၿပီ။ ဘာေၾကာင့္ ေသာက္ရ တာလဲ၊
ဘာေၾကာင့္ ေရာဂါက သက္သာတာလဲ၊ ဘယ္လိုဆို ပိုဆိုးႏိုင္သလဲ၊ တျခား ဘယ္ေဆးေတြနဲ႔
တြဲသံုးရင္ ပိုေကာင္း၊ ပိုဆိုးႏိုင္သလဲ၊ တျခား ဘယ္ ေရာဂါေတြ ရွိရင္ ဒီေဆးေသာက္လို႔ မရဘူး၊
ေဆးေသာက္ရင္းနဲ႔ တျခား ေဘးထြက္ ဆိုးက်ိဳး ဘာေတြ ရွိႏိုင္သလဲ၊ ဒါေတြ မျဖစ္ေအာင္ ဘာေတြ
ႀကိဳစစ္ေဆး မလဲ၊ လူနာကို ဘာသတင္း အခ်က္အလက္ေတြ ေပးထား၊ ေျပာထားရမွာလဲ၊
ကုန္က်ေငြနဲ႔ တန္တဲ့ အက်ိဳးေကာ ရွိပါ့မလား...စတာေတြ အေသးစိတ္
စဥ္းစားေပးမွ Professional ပီသမွာ ပါ။

အဲဒီေန႔က ဆရာဦးခ်စ္စိုး ဥပမာ ေပးသလိုမ်ိဳး အိမ္မွာ TV
ပ်က္တာကို လမ္းထိပ္က ဆိုင္မွာ ျပင္ရင္ ေငြက်ပ္ ၂၀ဝ၀ ေလာက္နဲ႔ ရေပမယ့္ Service Centre
မွာ ဆိုရင္ေတာ့ ေငြက်ပ္ ၁၀ဝ၀ဝ ေလာက္ေပးရတာ အဲဒါေၾကာင့္ပါ။ လမ္းထိပ္ ဆိုင္က
႐ုပ္မထြက္ရင္ IC လဲေပးရင္ လဲေပးတတ္မယ္။ ဒီ IC က ဘယ္လို အလုပ္လုပ္သလဲ၊ အဲဒီ
IC မရွိရင္ တျခား ဘယ္ IC ကို အစားထိုးရမလဲ၊ ပိုၿပီး ႐ုပ္ၾကည္ ေအာင္ ပိုေကာင္းတဲ့ IC က
ဘယ္ဟာလဲဆိုတာ Technician က မသိပါဘူး။ Professional မဟုတ္တဲ့ Technician က IC ကို
ေသေသခ်ာခ်ာ မသိဘဲ လဲထည့္လိုက္လို႔ နည္းနည္း ပ်က္က ေန မ်ားမ်ားပ်က္ ျဖစ္သြားတာလည္း
ႀကံဳဖူးပါတယ္။

အသံ မထြက္လို႔၊ တိုးလို႔သြားျပတာ၊ ႐ုပ္ပါ မထြက္ေတာ့တာ မ်ိဳးေပါ့။ လူနာကိစၥကေတာ့ TV ျပင္သလို အသံထြက္

၊ ႐ုပ္ထြက္႐ံုနဲ႔ စိတ္ခ်ရ တာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ပါဘူး။
ဒူးနာတာကို သက္သာေအာင္ဆိုၿပီး Prednisolone ေတြေပးတဲ့ ေဆးဆိုင္မ်ိဳးနဲ႔ ေတြ႕ရရင္
နည္းနည္း ပ်က္ကေန မ်ားမ်ား ပ်က္ေစတာပါပဲ။ ခါးနာတာ ကို ဘာမွ ေသေသခ်ာခ်ာ မမွာဘဲ
Butazoladine ေပးလိုက္လို႔ အစာအိမ္ ေသြးေၾကာေပါက္ ေသရတာလည္း ေတြ႕ခဲ့ဖူးပါတယ္။
ဒီေတာ့ လူနာေတြ ဘက္ကလည္း TV ပ်က္လို႔ ျပင္ရင္ ေတာင္ ေငြက်ပ္ ၂၀ဝ၀-၃၀ဝ၀
ကုန္ေသးတာ၊ ကိုယ့္ရဲ႕တန္ဖိုး မျဖတ္ႏိုင္တဲ့ က်န္းမာေရးဆိုင္ရာ ႐ုပ္ပိုင္း၊ စိတ္ပိုင္းပ်က္တာ၊
မေကာင္း တာကို ေဆးဆိုင္ က စိတ္မွန္းနဲ႔ တြဲေပးတဲ့ ေဆးတြဲ ေလာက္နဲ႔ မတင္းတိမ္သင့္ပါဘူး။
ကိုယ့္အသက္၊ ကိုယ့္က်န္းမာေရးကို တန္ဖိုး မထား မလုပ္သင့္ပါဘူး။

တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြမွာ ကိုယ္က ဆရာဝန္ေတြထက္ ေလ့လာ သိရွိထားရင္လည္း လက္ခံႏိုင္ ေလာက္တဲ့ အေျပာအဆို မ်ိဳးနဲ႔
ေျပာဆို စည္း႐ံုးဖို႔ပါ။ taxi ဆရာကိစၥက စကားနဲ႔ေျပာရရင္ ကိုယ့္အသက္က သူ႔လက္ထဲမွာေလ။
အားလံုး ကိုၿခံဳၿပီး စဥ္းစား သံုးသပ္ ႏိုင္ခြင့္၊ စဥ္းစား သံုးသပ္ႏိုင္တဲ့ ေနာက္ခံ အေတြ႕အႀကံဳက အဲဒီ
ဆရာဝန္ဆီမွာပဲ ရွိေနလို႔ပါ။ ဆရာဝန္ ေတြဘက္ကလည္း တခ်ိဳ႕ လူနာေတြဟာ
အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ေရာဂါအေၾကာင္း၊ ေဆးအေၾကာင္းကို အဲဒီေရာဂါ၊ အဲဒီ ေဆးအတြက္
ဆရာဝန္ထက္ ပိုသိရင္ သိႏိုင္တာကို လက္ခံၾကရမွာပါ။ သူတို႔ အတြက္က အဲဒါ သူတို႔ရဲ႕ဘဝေလ။
အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ ဟုတ္ခ်င္မွေတာ့ ဟုတ္မွာေပါ့။



ေဆးကုရာမွာ ဆရာဝန္နဲ႔ လူနာဆက္ဆံေရးကလည္း အေရးႀကီးတာမို႔ လူနာဘက္ က အဲဒီလို တင္ျပလာတာရွိရင္လည္း
ေဆာင္းပါး ေရွ႕ပိုင္းမွာ တင္ျပခဲ့ သလို taxi သမားထက္ပိုကြ်မ္းတဲ့ ခရီးသည္လိုပဲ သေဘာထားၿပီး
အေပးအယူ မွ်မွ်နဲ႔ ဆက္ဆံသြားရင္ အဆင္ေျပႏိုင္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ဆရာဝန္
အလုပ္ဟာ Professional အလုပ္ပီပီ၊ Professional ျဖစ္ေအာင္လည္း မိမိဝမ္းစာကို မိမိ
ပံုမွန္ျဖည့္ဆည္း ေလ့လာေနဖို႔ လိုပါတယ္။

ကိုယ္ ကိုင္တြယ္ ေနရတာက လူသားေတြ ဆိုေတာ့ TV လို ျပင္ရင္း ပ်က္သြားလို႔ အသစ္ တစ္လံုး

ဝယ္ေလ်ာ္ေပးလို႔ ရတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။
ကြမ္းယာဆိုင္အဆင့္၊ ေဆးဆိုင္ အဆင့္မွာတင္ ေက်နပ္မေနဘဲ တာကို လံုေအာင္ ႏွစ္ဦး ႏွစ္ဖက္
ထိန္းၾကရရင္ျဖင့္ က်န္းမာေရး ဝန္ေဆာင္မႈ လုပ္ငန္းဟာ ကုသိုလ္လည္းရ ဝမ္းလည္း
ဝတတ္ပါတယ္လို႔ တင္ျပလိုက္ ရပါတယ္။

ွSources Health Digest Journal



ခင္မင္ေလးစားေသာ

ေရႊအိမ္စည္